Over ons

Welkom > Over ons > Ronja > Ronja's dagboek > 7 maanden > 33 weken oud
Welkom





Ronja's dagboek - 33 weken oud (week 25 bij ons)

 

Vorige week | Overzicht dagboek | Volgende week



Naar boven Naar beneden Vrijdag 21 december 2007

Uitslapen!

Vandaag start mijn vakantie. De wekker (de echte) gaat. Ik zet hem uit. Een half uur later gaat die van Paul. Ik slaap lekker door. Bijna 1,5 uur later dan anders sta ik eens op, kleed me aan en ga met de Spetsjes wandelen. Het is al een aardig aantal weekjes geleden dat Ronja me 's morgens gewekt heeft in plaats van de wekker. En ook nu is ze stil, zelfs als ik de woonkamer inloop. Het is voor mij nog niet vanzelfsprekend en ik geniet met volle teugen van mijn mogelijkheid tot uitslapen.

Kari feller in de sneeuw

Buiten is de wereld wit – lang geleden dat we dat hebben gehad. Ik ga met Ronja en Kari samen op stap. Ze zijn met dit weer allebei wel feller. Kari loopt attenter, staat meer op scherp en blaft daardoor eerder dan anders. Gelukkig wordt er dit jaar veel minder geknald dan vorig jaar, maar het zal toch wel aan zijn felheid bijdragen. Maar ik vermoed toch dat ook door de kou en misschien de totaal anders uitziende wereld een flinke rol speelt.

Superalert pubertje

Ook Ronja is meer op de omgeving gericht en reageert eerder. Dit maakt haar puberale “de baas bestaat niet meer als ik een andere hond zie”-neigingen alleen maar lastiger. In het algemeen reageert ze wat minder accuut op verzoekjes dan pakweg een maandje geleden. Maar als ze honden ziet, zeker honden die ze leuk vindt, lijken we nauwelijks meer te bestaan.

Vooral Luna de Malamute is daarbij lastig. Zij vindt Ronja minstens zo leuk als andersom en zij weet haar vrouwtje mee te sleuren naar ons toe. Hierdoor bereikt zij Ronja ook steeds terwijl het kleine dametje aan haar eigen lijn staat te trekken. Ook Kari was lange tijd gek op andere honden. Hij is er inmiddels ook overheen gegroeid. Ik hoop dat zò dat dit ook bij Ronja tijdelijk is.

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do

Naar boven Naar beneden Zaterdag 22 december 2007

Supersociale fase

Tijdens de ochtendwandeling heb ik een mooi succesje van Ronja met een andere hond. Een Shih-Tzu-achtig hondje liep zo'n 5 meter verderop. Ronja kijkt, kijkt, en kijkt dan om naar mij, klik/beloon. Dit kunnen we nog een paar keer herhalen en ze zet de lijn geen moment strak. Nu ken ze dit hondje niet en is het beestje zelf ook niet zo geïnteresseerd in spelen. Maar ik ben toch al blij met dit gedrag.

's Middags ziet ze in de verte Doortje de Golden, en weg is ze! Ik draai me om en sprint de andere kant op, Kari rent met me mee, blaffend van opwinding. Helaas, Ronja rent door naar Doortje. En helaas, de kinderen bij Doortje pakken haar direct op, naar hun zeggen om te voorkomen dat ze door Doortje verplet wordt. Jaja, ze zijn gewoon helemaal verliefd op het kleine monster! En in tegenstelling tot Kari vindt Ronja dit zelf ook prachtig!

Ik heb besloten om Ronja's obsessie met andere honden om te dopen van pubergedrag tot ‘supersociale fase'. Maakt voor het gedrag vast niets uit, voor mijn gemoedstoestand misschien wel ;-)

Tussendoor vaak roepen

Op momenten dat er niet allerlei honden in beeld zijn, of op een afstand dat Ronja zich nog kan inhouden, roep ik Ronja geregeld bij me en beloon ik haar flink als ze vlotjes komt. Hoe moeilijker de afleiding, hoe guller ik ben. En komen doet ze dan ook meestal. Waarbij ze ook nog eens geregeld direct omdraait om een sprint in te zetten mijn kant op. Ik blijf dus veel oefenen op het hierkomen.

Nu heb ik eigenlijk een aantal honden nodig die geschikt zijn voor ‘honden zen', waarbij ze naar de andere hond toe mag als ze zich weet in te houden.

Training: staan op tafel

Vlak voor het eten doe ik nog een training show-staan op een trimtafel die ik een paar weken kon lenen. Wat hogerop en met een spiegel tegenover me valt me op dat Ronja het staan eigenlijk best goed doet. Er valt nog het nodige te leren, maar er lijkt al een flinke basis te zijn. En het voordeel van op tafel trainen is dat Ronja daar gelijk aan went. Ook het betasten kan ik op deze manier makkelijker oefenen.

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do


Naar boven Naar beneden Zondag 23 december 2007

Ochtendwandeling

Nog even profiteren we van het restje vorst om te wandelen langs paden die straks weer verworden tot enkeldiepe modderpoelen. Nog steeds zijn de honden feller en alerter dan anders, maar ik ben er nu beter op berekend. Als ik half twijfel, zet ik allebei of een van beide vast. Meestal supersociale Ronja. Soms ook Kari, want hij reageert toch sneller dan anders en is soms minder bereikbaar.

Naar Nijmegen

Na het ontbijt pakken we in alle rust de spullen voor een rondreisje langs ons beider ouders: overnachten in Nijmegen bij mijn ouders, morgen door naar Pauls ouders in Blerick en 's avonds terug. Gezien de omvang van wat we meenemen – we krijgen het nauwelijks in de auto gepropt – kun je beter van een rondreis spreken. We hebben er hierdoor wel een hard hoofd in hoe we volgende week voor een hele week vakantie alles mee zullen krijgen.

Aankomst

Als we aankomen is het hele spul behoorlijk uitgelaten. Onze komst kan dan ook niet ongemerkt voorbij zijn gegaan. We laten de honden even in de tusin om wat af te stomen, alleen Joschka is ergens tussendoor naar binnen geglipt. Als rustigste van het stel mag hij dat ook.

Al snel kalmeren ook Ronja en Kari genoeg om naar binnen te mogen. In het begin moet Kari nog een of twee keer reageren, vooral als hij mijn vader ziet, maar sneller dan de vorige keer is ook hij weer aardig gekalmeerd.

Alleen als Ronja Nicky, de Amerikaanse Cocker van mijn moeder, probeert uit te dagen door voor hem neer te ploffen en op haar rug te gaan liggen, heeft Kari het er wel eens moeilijk mee. Toch luistert hij wel goed als we aangeven dat hij zich er maar niet mee moet bemoeien, al moeten we soms even insisteren.

Ronja de tuinkabouter

Ronja geniet tijdens dit bezoek enorm van de tuin. Ze brengt er de nodige tijd in door. Ze gaat als eerste naar buiten als we de deur open doen, en blijft geregeld buiten als de rest allang weer naar binnenwil. De meeste tijd brengt ze op het grasveld door, waar ze op stokjes of andere dingetjes ligtte knagen. Blijkbaar geniet ze van de tuin en het heerlijke weer.

Geen hondiquette

Verder blijkt in een vreemd huis toch waar we een beetje steekjes laten vallen in de opvoeding. Ronja springt zonder nadenken op de bank of op bed. Tja, bij ons mag ze dat eigenlijk ook tenzij we aangeven van niet, maar ons bankstel is er wat meer op berekend. We moeten haar hier dus herhaaldelijk vragen om weer ergens vanaf te komen, een verzoek waaraan ze net zo vrolijk weer voldoet.

Verder springt Ronja vrolijk tegen mijn vader op als hij aan tafel zit om te ruiken wat hij op zijn bord heeft. Wij eten zelf altijd aan de salontafel. Om met haar neus in een vergelijkbare positie te komen, hoeft ze niet op te springen. Maar ze zit er dus ook niet mee om dat wel te doen. Nu zitten we hier voor onszelf niet zo mee. Tja, als ik hier echt wat aan wil doen, moet ik daar toch eens wat trainingstijd in gaan steken: hoe blijf ik op mijn 4 pootjes staan!

Mijn ouders moeten er ondertussen vooral om lachen, met haar schattige koppie en haar aanhankelijkheid windt ze ze met het grootste gemak om haar pootjes, zelfs mijn vader.

Maar al met al zijn de hondjes wel een stuk rustiger dan de vorige keer.

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do


Naar boven Naar beneden Maandag 24 december 2007

Heerlijke ochtendboswandeling

Na een goeie nacht, waarbij de honden zich keurig gedragen, is het 's ochtends tijd voor een lekkere wandeling. Ik ga met de twee Spetsen op stap, terwijl Paul Joschka een rustiger rondje geeft. Autorijden geeft Joschka toch altijd weer een fysieke tik, waardoor hij behoorlijk stijf wordt. Ik ga met Ronja en Kari de bossen in. Deze bossen ken ik heel goed, maar nu neem ik een route waardoor ik op een gegeven moment toch het gevoel heb een beetje verdwaald te zijn. Gelukkig kom ik dan wel weer een bekend stuk tegen, waarna ik weer een ander pad pak dan anders. En weer een beetje de weg kwijt ben. Het is niet zo'n enorm bos, maar ik ben stiekem een beetje opgelucht als mijn gevoel voor richting me niet in de steek blijkt te hebben gelaten en ik een bekend hekwerk tegenkom.

Daar kom ik pas de eerste andere bosgebruiker van die ochtend tegen: een mountainbiker. Een eind voor de uitgang van het bos zien we dan nog 3 jogsters.

Een nieuwe Spetsenfan

En bij het pad dat het bos uit gaat, komen we nog een mevrouw tegen met een kruising herder/keeshond. Als ze aan komt lopen, roept ze al wat een leuke hondjes dat zijn. Vooral Ronja vindt ze geweldig. Ze heeft dezelfde kleuren als haar hond en een vergelijkbare tekening, en een veel handzamer formaatje. Natuurlijk is Ronja zich ondertussen erg schattig en ondeugend en uitdagend aan het gedragen met Theo, de kruising. Met zijn 10 jaar kijkt hij een beetje verbijsterd/berustend toe als er weer een puberpup zijn gezicht voorbijspringt.

Kari gedraagt zich ondertussen erg netjes, al meent hij één keer toch even blaffend en brummelend tussenbeide te moeten komen. Ik kan hem heel makkelijk weer terugroepen. Knappe hond. Het is opvallend, van beide is Kari echt wel de mooiste hond. Maar omdat andere mensen Kari niet zo interesseren, negeert hij ze grotendeels of hij blaft wat naar ze (kijk niet zo naar mij, heb ik wat van je aan?). Mensen vinden hem vaak wel erg grappig als ze hem aan de gang zien, maar hij raakt mensen niet zo diep.

Ronja daarentegen weet iedereen te charmeren. Als ik haar kwijt was geraakt in het bos, kon dat nog wel eens permanent zijn geweest. Ook deze mevrouw is helemaal verliefd op haar en zou haar zo mee willen nemen.

Blerick: nog meer aandacht

Na het ontbijt rijden we door naar Pauls ouders. Weer gaat de aankomst met het nodige geblaf gepaard, al kan ik Kari al redelijk snel stil krijgen – hij is de grootste lawaaischopper.

In de loop van de middag weet Ronja weer de nodige aandacht los te peuteren, vooral van Pauls moeder en Hans, zijn broer. Op een gegeven moment ligt ze heerlijk zeker een uur lang bij Hans op de stoel te slapen.

Smeerboel

Bij het uitlaten van de honden langs een overduidelijke hondenuitlaatroute in de wijk, is het nog smeriger dan anders. Het blijft me verbijsteren en verontwaardigen dat gemeenten fortuinen aan hondenbelasting heffen en vervolgens te beroerd zijn om voor adequate uitlaatfaciliteiten te zorgen. En maar mopperen over honden!
Als het ergens zo smerig is, begin ik er zelf ook niet aan om de troep van mijn hond op te ruimen: blijkbaar doet niemand anders het en ik zou daarbij ook nog eens in andermans rommel kunnen trappen. Zorg er als gemeente voor dat het schoon is en controleer vervolgens of mensen zich aan de opruimplicht houden. Als er geen opruimplicht is (er stonden geen bakken, dus ga ik er eigenlijk van uit dat die er niet is), ruim dan geregeld de rommel op. Je int er genoeg geld voor!

Zo moeilijk is het niet om een beleid uit te denken: de Hondenbescherming heeft een goede opzet voor hondenbeleid en werkt samen met gemeenten om het goed te implementeren.

Nu is het zo vies, dat mijn honden alleen in het uiterste geval hun behoeften willen doen. Ronja en Kari besluiten hun nood nog maar wat op te sparen.

's Avonds rijden we terug naar huis. Op de achterbank heerst een diepe, diepe stilte.

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do


Naar boven Naar beneden Dinsdag 25 december 2007

Luidruchtig stel

's Morgens ga ik redelijk op tijd op pad met Kari en Ronja. Niet zo vroeg als ik denk, blijkbaar, want we komen toch al wat mensen tegen op deze Kerstochtend. Bij de negenjarige Labrador stort Ronja zich aan de voeten. Door alle opwinding gaat hij blaffen, waardoor Kari zich ook niet kan inhouden. Beide staan maar wat te loeien, maar hebben geen enkele intentie tot een confrontatie.

Angstige Westie

Een eind verderop in de wandeling naderen wij op zo'n 50 meter een driesprong. Een man loopt over de kruising. Zijn hondje, een Westie, aarzelt. Kijkt onze kant op. Blijft staan. Draait zich om en rent een aantal tientallen meters terug. Ik lijn Ronja aan voor ze het angstige ding ziet – in haar enthousiasme zal ze geheid op hem af willen rennen. Als hij dan wegrent, kon haar jachtinstinct nog wel eens de kop opsteken. Geen goeie ervaring, voor de Westie noch voor Ronja. Als de Westie weer blijft aarzelen, loop ik nog tiental meters terug. Het is niet voldoende om het beestje te overtuigen. Ineens rent het nog verder terug. De baas besluit blijkbaar dat het zo genoeg is en loopt hem achterna. Bij de kruising aangekomen, blijf ik staan kijken of de man de Westie aanlijnt en weer onze kant op komt, of doorloopt, terug waar hij vandaan kwam. Hij loopt door. Ik ga hem achterna en neem al vrij snel een andere afslag. Ze achterna blijven lopen, wil ik dat zelfs nog op zo'n 100 meter benauwd achteromkijkende bleke ding niet aandoen. Hopelijk is zijn gedrag zo erg door het vuurwerk en is dit niet een permanente toestand.

Attentie

's Avonds gaan Paul en ik gourmetten. Ook dit doen we aan de salontafel. Een aantal inquisitieve neuzen gaan richting het brood op de bank – op tafel is geen plek meer. Maar wat op tafel staat, weten ze beter dan al te veel hoop op te hebben. De bank daarentegen... Kari en Joschka weten wel beter, maar Ronja heeft een paar waarschuwingen nodig voor ze het opgeeft.

Wel vraag ik me af of ze morgen spierpijn heeft in haar oren. Die vallen zowat naar voren van attentie tijdens de hele maaltijd.

Als ik die houding nou eens onder commando kon krijgen voor de show... Dat zou een mooi attribuut zijn voor wat extra uitstraling in de ring.

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do

Naar boven Naar beneden Woensdag 26 december 2007

Training: staan op tafel

's Avonds pak ik clicker (binnen gebruik ik graag de i-click) en lekkers. In de woonkamer zet ik de trimtafel neer en Ronja erop. Joschka ligt op nog geen meter op een kussen, Kari in Ronja's bench, direct naast Joschka. Zij krijgen tussendoor geregeld iets toegegooid, meestal als ik een nieuwe hand voertjes pak. Het eerste dat Ronja doet is bijna van de tafel afvallen. Ik geloof dat ik er meer van schrik dan zij. In ieder geval stapt ze vaker dichtbij de rand van de tafel. Na zo'n 10 voertjes zet ik haar toch maar op de grond.

Specifieke eis: achterpoten naast elkaar

Dit weekend heb ik Karen Pryors boek Click to Win er weer eens op nageslagen. Hoe leert zij de hond het ‘uit zichzelf' staan aan (free stacking)? Wat ik nu als eerste stap zoek, is het moment waarop Ronja haar achterpoten naast elkaar neerzet. Op welke afstand ook naast elkaar. Nu accepteer ik nog een redelijke afwijking, maar mijn eisen zullen steeds hoger worden. Steeds meer op één lijn, en vervolgens hoe wijd ik ze uit elkaar wil hebben staan. Daarna komen de voorpoten aan de beurt, waarbij de acherpoten als aan de vloer (of tafel) geplakt moeten blijven staan.

In mijn eerdere sessies had Ronja juist de neiging om haar poten vrij ver achter elkaar te zetten. Ondanks dat ik dat vaker geklikt had, pikt Ronja redelijk snel mijn nieuwe eis op. Overigens lok ik haar met een lege hand van voren. Anders maak ik het haar denk ik wel heel moeilijk om te achterhalen wat ik nou zoek.

Van rechts naar links

Ik maak het toch al moeilijker dan nodig: ik lok haar van rechts naar links voor me. Op tafel is dat met zijn natuurlijke grenzen geen probleem. Op de vloer heeft ze de neiging om net zolang opzij te stappen tot ze van links naar rechts voor me staat. Ik gebruik de poot van de trimtafel als barriere om dit te voorkomen. Een andere keer kan ik weer eens werken aan het ‘vrij' van rechts naar links voor me staan zonder dat ze opzij stapt. Zoals gezegd, het gaat me nu zuiver om 2 achterpoten naast elkaar klikken. Tegelijkertijd hoop ik stiekem dat ze hiermee ook went aan deze andere oriëntatie.

Achteruit

Als ik ga staan – een andere houding, waarmee ik ook aangeef dat het om een andere oefening gaat – stapt Ronja uit zichzelf achteruit. OK, gaan we daaraan werken, klik/beloon! Ronja herhaalt dit een keer om 7. Als ik een nieuw handje voer pak, is ze het blijkbaar even kwijt. Draai, liggen, ze biedt van alles aan, maar geen achteruit. Na minimaal 10 andere dingen en variaties daarop te hebben uitgeprobeerd, komt ze eindelijk weer op gang met de achteruit. Maar pas nadat ik haar help door mijn lichaamshulpen uit de eerste sessie weer te gebruiken. Deels om te voorkomen dat ze scheef gaat, deels om te voorkomen dat ze denkt dat ze moet zitten, ga ik een beetje schuin voor haar staan. Ik bedenk dat ik eigenlijk wel een barriere zou willen gebruiken, maar kan zo gauw geen geschikte voorwerpen bedenken.

Gek is dat, dat Ronja het gedrag eerste zelf aanbiedt, meerdere herhalingen laat zien, en het dan na een pauzetje ineens ook kwijt is. Zou ze de pauze als straf zien? Of het feit dat ik de andere honden tussendoor voer op die momenten? Dat zou best eens kunnen.

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do

Naar boven Naar beneden Donderdag 27 december 2007

Protest tegen tuig

We moeten wat boodschappen doen in het dorp. We nemen Ronja mee. In de auto zit Ronja altijd in tuig en aan de gordel vast. Nu heeft ze een hekel aan het tuig, net als Kari. Zodra zij een tuig om hebben, nemen ze allerlei rare kronkelhoudingen aan. Ze duiken het liefst bovenop een kussen, waarbij Kari als een gek begint te graven en te schoppen. Ronja wil ook met haar zij langs kasten en dergelijke schuren.

Als Ronja in tuig meeloopt naar de auto, is het alsof ze nooit iets heeft geleerd. Ze gaat bij de voordeur niet meer uit zichzelf zitten en sprint geregeld ongevraagd van het stoepje af. Ze gaat bij de stoeprand niet meer zitten. En ze sjeest voor me uit aan de lijn. Ik blijf rustig op mijn strepen staan, maar soms vraag ik me ook af waar dat verstand heen gaat dat ze al dat gedrag dat ze normaal gesproken nagenoeg automatisch doet, accuut vergeet zodra ze een tuigje om heeft.

Maar vandaag. Gaat ze zitten bij de voordeur. Daar valt het me niet eens op. Pas bij de stoeprand gaat me een licht op: dit is geen normaal gedrag, dit is geweldig! Ik beloon haar flink en blijf verbijsterd als ze netjes aan een slappe lijn mee naar de auto loopt. Huh???

Prompt vergeet ik in het dorp haar tuig af te doen. Slechts hier en daar zie ik kleine tekenen dat ze er niet blij mee is. Maar ze went er hard aan. Mooi zo!

Start van de twist

Bij de drogist gaat Paul naar binnen en wacht ik buiten met Ronja. Daar maak ik een start met de ‘twist', de draai om de eigen as rechtsom. Tegen de tijd dat Paul naar buiten komt, kan ik al rechtopstaand een gebaar maken. Geregeld draait Ronja nog andersom, een gedrag dat ze al kent. Maar steeds vaker en makkelijker komt de twist-richting eruit.

Heerlijk onbevangen

Als we verder lopen, kijkt een meisje van zo'n 6-7 jaar verrukt naar Ronja. Als ze een stap naar voren doet, huppelt Ronja vrolijk op haar af. Maar dat vindt het kind ineens weer eng. Ik roep Ronja maar snel weer bij me, wat ze keurig uit zichzelf doet zonder dat de lijn ook maar even strak kwam te staan.

Bij de dierenzaak begroet ze de eigenaar uiterst vrolijk. Hoe dan ook lijkt ze ineens door te hebben dat dit toch wel een gewèldige winkel is. Steeds wil ze achter de toonbank kijken – daar staat die meneer die altijd koekjes geeft! Als ik haar vraag om te gaan zitten, gaat ze liggen – op mijn verzoek weer zitten. En liggen. En zitten. En liggen... zucht, blijkbaar weer hoog tijd om aan de standaardoefeningen te werken, want madammeke wordt erg chaotisch. Maar ik geniet er wel van dat ze zo onbevangen in het leven staat.

Training: zit

's Avonds werk ik aan het probleempje waarmee ik bij de dierenzaak weer geconfronteerd werd: de betekenis van zitten duidelijk maken. Dus niet liggen, anders zitten, koppie hoog, koppie laag, staan en wat er verder maar in haar opkomt. Blijkbaar heb ik haar het commando ‘zit' nog niet uitgebreid genoeg uitgelegd – of onvoldoende geoefend, waardoor ze elementen ervan kwijt is.

Ik begin na het commando gewoon met 1 tel zitten voor een klik/beloon. 2 tellen. 3 tellen. 4 tellen. Uiteindelijk werk ik het op naar 10 tellen, met nauwelijks een fout. Denk ik. Want de wiebel die ik in het begin nog als ‘zit' zie, blijkt Ronja's twijfel uit te drukken voor wat ik precies zoek. De wiebel gaat over in een diepe achterover zit. Een scheve zit. Een af. Juist ja. Weer even terug naar 1 tel, waarbij mijn criterium is: STILzitten. Later vind ik kleine houdingsveranderingen niet zo erg, als Ronja maar begrijpt dat ‘kont op de grond' datgene is waar het mij om gaat. Aan het einde van de sessie zitten we weer op 7 tellen. STILzittend.

Staan

Dan ga ik over naar staan. Net als gisteren weer op de grond, zodat Ronja een beetje kan manoeuvreren. Maar wel tegen de kastenwand aan, zodat ze niet weer opzij kan stappen tot ze andersom voor me staat. Ik kijk weer alleen naar de achterpoten. Als de poten precies naast elkaar staan, klik ik. Waar ze staan, interesseert me nog niet. Dat komt wel. Eerst dit element stevig erin brengen.

Achteruit

Dan werken we weer aan de achteruit. Ik heb barrieres bedacht: twee boodschappenkisten waar ze tussendoor kan. En het blijkt een uitstekend idee. Het haalt veel mogelijkheden voor fouten weg, oftewel: Ronja heeft veel meer kans op succes. Dat niet alleen, na een paar kliks kan ik na iedere klik een centimetertje achteruit stappen, zodat de afstand tot de kratjes steeds een fractie groter wordt. En Ronja werkt zich keurig steeds meer stapjes naar achteren tot ze tussen de kratjes staat, zelfs tot ze er voorbij is! Deze opzet zal ik beslist nog een aantal keer herhalen.

Als dit ietsje stabieler is, ga ik eens kijken hoe ik er meer snelheid in kan krijgen. Dat laat ik liever niet te lang wachten. Anders ben ik bang dat ik dit rustige tempo erin klik. Anderzijds, ze ging vandaag volgens mij zelfs iets sneller dan eerst. Misschien logisch, als ze nu beter begrijpt wat de bedoeling is.

 

Het vorige deel van Ronja's dagboek gaat over haar leventje in haar 32e levensweek.
En nu verder met haar 34e week.

Foto's van Ronja en de anderen tijdens onze activiteiten
in DoghouseRock Foto's



Overzicht Ronja's dagboek
0-1 maanden




2 maanden
3 maanden
4 maanden
5 maanden
6 maanden
7 maanden
8 maanden
9 maanden
10 maanden
11 maanden
12 maanden
(V) = video     *** = Geen bericht

 



Naar boven

Copyright © 2002-2013, Sandra Hurkmans.
Niets op deze pagina mag op enige wijze worden overgenomen of vermenigvuldigd zonder toestemming van de auteur.
Printen voor eigen gebruik is wèl toegestaan. En een link naar onze website stellen wij natuurlijk op prijs!