Over ons

Welkom > Over ons > Ronja > Ronja's dagboek > 7 maanden > 34 weken oud
Welkom





Ronja's dagboek - 34 weken oud (week 26 bij ons)

 

Vorige week | Overzicht dagboek | Volgende week



Naar boven Naar beneden Vrijdag 28 december 2007

Start tuinzindelijk maken

Iets voor zevenen sta ik op. Ik neem Ronja mee naar onderaan de straat om haar op een rustig plekje te laten plassen en poepen. Vanaf het nieuwe jaar wil ik dat ze het niet meer in de tuin doet. Normaal gesproken komen de honden daar 's winters ook nauwelijks. Dan is het in het voorjaar heel makkelijk om de pup van het vorige jaar tuinzindelijk te maken. Althans, met onze pups tot nu toe is dat prima gelukt.

Ardennen: weg van het geknal (?)

Na het uitlaten beginnen we met de auto in te laden. We vertrekken vanmiddag voor een weekje naar de Ardennen. Deels gewoon om lekker weg te zijn, en deels in de hoop dat de honden al teveel geknal bespaard blijft.

Het geknal met nieuwjaar is natuurlijk het heftigst. Maar volgens mij is het geregelde geknal in de weken daarvoor (en ook in de dagen daarna) veel stressvoller voor de honden die er bang voor zijn. Steeds weer worden ze met het geknal geconfronteerd worden en hun stresshormonen zijn nog niet tot het normale niveau teruggezakt voordat ze weer (en daardoor nog verder) omhoog schieten. De hond komt daardoor wekenlang nooit helemaal tot rust.

In de weg lopen

Uiteraard doen de honden hun best om ons zoveel mogelijk voor de voeten te lopen tijdens het inpakken. Als we van de dekjes en kussens die we mee willen nemen een berg hebben gemaakt, installeren ze zich daarop. Hehe, nu kunnen we een beetje doorwerken.

Rustige rit

Tijdens de rit is het weer lekker rustig op de achterbank. Alleen het laatste van de drie uurtjes die de rit duurt, begint vooral Kari wat onrustig te worden. Bijna op de bestemming aangekomen, stoppen we dan ook maar op een willekeurige plek om ze even een 10 minuutjes te laten lopen.

Rollijn

Ronja heeft voor het eerst een rollijn om, en ik merk al dat zij en ik daar allebei aan moeten wennen. Vooral de grens van 5 meter vindt ze nog moeilijk in te schatten. Hopelijk komt dat wel. Zelf vind ik het lastig om 2 rollijnen te moeten bestieren. Ach, het zal wel wennen, en ik verwacht dat we ze het meeste lekker los kunnen laten lopen.

Absolute stilte

Als we ons 's avonds geïnstalleerd hebben en eindelijk rustig kunnen zitten na het uitpakken (met weer veel indeweggeloop van de honden) de boodschappen en het koken enz., valt het weer op: de diepe stilte die je in Nederland eigenlijk nergens meer tegenkomt. Heerlijk!

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do

Naar boven Naar beneden Zaterdag 29 december 2007

Onbeholpen gedoe

Gisteravond hebben we bij kort het weggetje verkend dat ons door de verhuurder van ons huisje is aangeraden voor het veilig uitlaten en eventueel loslaten van de honden. Het is hier behoorlijk fris, rond het vriespunt en het waait flink. Op de straat waar we langs moeten naar het weggetje is geen stoep en maar heel sporadisch verlichting. En net als overal op het platteland, rijden ze hier behoorlijk hard. We moeten ons dus wapenen tegen de kou èn tegen hardrijdende automobilisten. De kou vraagt om een paar lagen meer dan we in Nederland zouden aantrekken. Daarbovenop komt nog een reflecterend vest. Ronja en Kari doe ik een tuig om – waarbij ze altijd liever een ommetje maken dan stil te blijven staan. En aan dat tuigje komt nog zo'n flitslichtje. We zetten de honden aan een rollijn (waarom weet ik niet, het grootste deel van de route moet ik ze op zo'n 1,5 meter vastzetten). En dan nemen we nog ieder een zaklamp mee. Zelf voel ik me in ieder geval een Michelin-mannetje. Met handschoenen aan is het hanteren van rollijnen, zaklamp en soms nog een beloning is het een onbeholpen gedoe. Maar goed, na een kwartier of wat hebben de honden zichzelf uitgeknepen en kunnen wij alles weer uitpellen.

Prima uitlaatweggetje

's Morgens kunnen we het betreffende weggetje wat beter bekijken. Inderdaad kunnen de Spetsen hier lekker los. Alleen Joschka blijft vast: hij is doof en op dit vreemde terrein nemen we liever maar geen risico's.

Lichte wandelstart

Na het ontbijt gaan we naar een office du tourisme om een wandelkaartje te halen van de omgeving. Daar staat dat weggetje ook op als onderdeel van een wandelroute. Als we het rechtdoor volgen, komen we na zo'n 2 kilometer uit bij de Lac de Robertville. De autorit gisteren was toch weer een beetje een aanslag op Joschka's rug, dus besluiten we dat maar te doen. Lekker makkelijk, van huis uit, en een lichte start. Trouwens, ook met Ronja's bijna 8 maanden oude lijfje moeten we natuurlijk nog rekening houden. We vertrekken lekker relaxt net na de lunch.

Heggetjes

De weg is continu omzoomd door heggen en walletjes met daarbovenop een heg. De honden lopen continu tegen de walletjes op om te zien wat er aan de andere kant is, vooral voor de laaggestelde Spetsen de enige manier. Ronja maakt er een sport van om steeds tussen de heggetjes door onder het prikkeldraad door te schieten. We moeten continu opletten om te voorkomen dat ze dit doet of om haar direct terug te roepen. Nu staat er in de meeste weien helemaal niets, maar 's zomers kun je overal koeien verwachten. Twee paarden staan eenzaam en alleen in de wei en komen direct aandraven als wij langslopen. Vermoedelijk in de hoop opgehaald te worden – wat ook gebeurt als we later langs dezelfde route teruglopen (het alternatief is een weg waar geregeld auto's langskomen). Naarmate de wandeling vordert, lijkt Ronja het ‘niet de wei in lopen' een beetje op te pikken, maar we moeten goed blijven opletten, want het is blijkbaar toch erg spannend.

Kauwgom

Iets anders dat ze een aantal keer weet op te pikken, is kauwgom! Sta je daar midden tussen de velden, ons passeert welgeteld één auto tijdens de hele wandeling, en madam vindt minstens 4 kauwgompjes onderweg! Gelukkig heeft ze heel goed geleerd dat ‘los' haar iets lekkers oplevert, dus doet ze dat graag. Eén keer snaait Kari vervolgens het kauwgompje weg. Lekker stel!

Lekker luieren

De rest van de dag liggen de honden lekker aan hun kauwbotjes te knagen (je legt er 4 neer en nog willen de honden allemaal hetzelfde botje hebben) en wat te slapen. Met de miezer buiten heb ik geen zin om te trainen. Er komen vast nog wel dagen waarop dat aangenamer kan. Ik heb niet de indruk dat de viervoeters het erg vinden.

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do


Naar boven Naar beneden Zondag 30 december 2007

Ochtendritueel nog inpendelen

Het is nog een beetje zoeken naar een goed ochtendritueel met de vakantie. Nu laat ik Ronja alleen even snel uit voor ik lekker uitgebreid ga douchen. Toch is dat niet handig. Morgen neem ik Kari ook mee. Dan kan Paul daarna Joschka kort doen en na mij lekker relaxt gaan douchen of wat dan ook. Dan laten we de honden na ons ontbijt uitgebreider uit of gaan we zelfs direct wandelen. Met meerdere honden met verschillende noden is het toch een beetje extra uitzoekwerk wat lekker loopt.

Jas vergeten

Vandaag gaan we rond 12.00 uur wandelen. Het had zo'n 20 minuten eerder kunnen zijn. We zijn echter Joschka's waxjas vergeten en met de kou en nattigheid doen we hem die liever wel aan. We zijn dus halverwege de rit omgekeerd om die alsnog te halen. Hij vindt het ding niet echt leuk, maar we hebben wel de indruk dat hij daarmee minder stijf wordt dan zonder.

Lekker los

We doen een wandeling van zo'n 6,5 kilometer over geasfalteerde bosweggetjes. De honden kunnen los, zelfs Joschka. Het is lekker overzichtelijk, lange, vrij rechte paden en ruim de tijd om de honden bij ons te roepen als we andere mensen tegenkomen. En allemaal gaan ze hooguit zo'n 5 meter van het pad af.

Honden genieten

Allemaal, ook Joschka nog ondanks zijn moeizamere bewegingen, vinden ze het prachtig om de walletjes langs de weggetjes omhoog te lopen en te kijken wat er aan de andere kant is en wat er zoal te ruiken valt. Ook de slootjes zijn interessant om te besnuffelen of gewoon doorheen te lopen. Stuk voor stuk hebben ze volop plezier. Kari moeten we soms even wegroepen omdat hij weer als vanouds tegen Joschka opspringt. Een paar jaar geleden kon Joschka dat prima aan, maar nu moeten we hem een beetje in bescherming nemen.

Eetbare vondsten

Weer vindt Ronja een aantal keer kauwgom. En Joschka treft een ander soort overheerlijke hap aan: iets dat ik als hertenkeutels inschat. Ik moet hem er echt even wegduwen, mijn geroep dringt totaal niet door.

Moe, maar niet tè

Aan het einde van de wandeling is aan allemaal te zien dat ze wat moe worden. De Spetsen lopen wat minder continu de walletjes op en af, vooral Ronja gaat wat minder continu achter Kari aan om te zien wat hij nu weer heeft ontdekt, het hele energieke is flink afgenomen. Joschka loopt tussen ons in – met continu gespitste oortjes in de hoop iets te krijgen. Hij trekt daarbij zo'n schattig koppie, en we vinden hem zo knap dat hij dit nog zo goed redt, dat hij ook geregeld wat krijgt.

Morgen meer

Morgen zoeken we ongeveer zo'n zelfde wandeling uit – maar dan nemen we wel wat noodproviand mee voor onszelf. Het is ook niet zo slim om tegen lunchtijd op pad te gaan zonder wat energierepen of iets dergelijks. Aan het eind van de wandeling hebben we allebei behoorlijk trek. Ik heb zelfs een beetje knikkende knieën.

Relaxt

's Avonds komt Kari om aandacht vragen. Ik til hem op de bank. Dat was toch niet zijn bedoeling. Maar ineens komt hij toch tot rust als ik hem lekker over zijn koppie aai en zijn oortjes masseer. Zijn oogjes beginnen dicht te vallen...

Geen geknal

Weer merken we dat hij hier helemaal tot rust komt zonder al dat geknal. Hij was thuis de laatste tijd net een springveer. Het zal nooit een kalm hondje worden, maar hij reageert nu na een paar dagen al minder overspannen op dingen. En hij heeft zich direct goed aangepast in het huisje. Hij blaft niet om de weinige, maar wel degelijk aanwezige nieuwe geluiden. De herten die hij door de terrasdeuren in de wei 50 meter verderop ziet, leveren niet meer op dan wat binnensmonds geoef. Ook de vertrekkende of aankomende huisbaas levert hooguit attente blikken en weer wat geoef op. En dat is alles.

Heftig effect

Ik blijf het opmerkelijk vinden hoeveel effect die maximaal 10 knallen of wat per dag bij ons in de buurt op Kari hebben. Bij knallen verder weg toont hij meestal geen angst. Wel zie je hem direct een beetje alerter worden. Bij hardere knallen zie je soms wel zijn staart wat uit de krul raken en ook zijn lichaamstaal straalt even onzekerheid uit. Ook wordt hij accuut hij feller en reageert hij superalert op de minste of geringste beweging in de buurt. Na zo'n 5 tot 10 minuten zakt de ergste reactie al wel weer weg. Maar door de herhaling komt hij blijkbaar totaal niet tot rust en blijven zijn stressniveaus zo hoog dat hij steeds wat opgefokter raakt, tot hij op een gegeven moment continu een licht gespannen indruk maakt, ook als er al een aantal uren lang geen knal te horen is geweest.

Ik ben dan ook heel blij dat onze opzet om aan de knallen te ontkomen, tot nu toe uitstekend geslaagd is.

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do


Naar boven Naar beneden Maandag 31 december 2007

Klusjes en lezen

De ochtend gaat Paul boodschappen doen, terwijl ik klusjes zoals afwassen en dergelijke opknap. De rest van de ochtend: heerlijk lezen – iets waar ik thuis nauwelijks aan toe kom, zeker geen onnutte misdaadromans en dergelijke. Nuttiger literatuur blijft tot nu toe ongeopend liggen, inclusief de hondentrainingsboeken. Na de lunch gaan we weer op pad met de honden, naar hetzelfde gebied waar we gisteren gewandeld hebben.

Hondenfans

Vandaag komen we meer mensen tegen. Soms laat ik de honden dan met aandacht naast me meelopen, andere keren laat ik ze dan zitten. We krijgen een aantal erg leuke reacties. Twee Duitstaligen (Belgen? Duitsers? Het kan hier allebei) lopen behoorlijk te grijnzen en te babbelen terwijl ze naar de Spetsen kijken. Ik heb ze naast me laten zitten toen deze mensen aankwamen. De hondjes zitten op hete kolen, want Paul staat 20 meter verderop met zijn armen wijd, op het punt om ze te roepen. Op het moment dat deze mensen voorbij lopen, geef ik ze het teken dat ze mogen gaan. Ze spurten weg, nog net geen pollen achteruit smijtend in hun haast – wat waarschijnlijk eerder aan de grond ligt dan aan hun haast. Dit geeft nog meer gelach. Ik lach vriendelijk terug en loop mijn Spetsen achterna.

Andere honden

Een man komen we twee keer tegen. De eerste keer ben ik wat laat met het laten zitten van Kari en Ronja. Daardoor zijn ze erg onrustig en komen ze zelfs overeind op het moment dat de man langsloopt. De tweede keer ben ik eerder en gaat het beter, maar nog zijn Kari en Ronja erg onrustig. Hier moet ik toch meer op oefenen, merk ik. Een paar kilometer verderop komen we een paar Labradors en iets ruwharigs tegen. De baasjes zijn Nederlanders. En de Labjes en de Spetsen vinden elkaar allemaal erg leuk. Joschka vindt de Labs te opdringerig en ontwijkt ze een beetje. De ruwhaar blijft ook meer apart staan, en lijkt hetzelfde van Ronja en Kari te denken.

Ieder zijn favoriete bezigheden

Kari ontpopt zich tot de keutelvreter – feilloos vindt hij de keutels in de kant en weet ze snel naar binnen te werken voor wij er iets van kunnen zeggen of de anderen kunnen komen meevreten. Joschka geniet er weer van om de walletjes op en af te lopen. Op een gegeven moment begint hij slootje te springen, waarbij hij niet altijd even handig landt. Dan zetten we hem toch maar even aan de rollijn om te voorkomen dat hij zichzelf bezeert. En Ronja huppelt van de een naar de ander of loopt rond met stokken of takken. Soms valt ze Kari met zo'n stok in de bek aan. Kari laat het maar wat over zich heen komen en probeert bij de ergste aanslagen er met een stapje opzij aan te ontkomen, wat hem meestal ook lukt.

Opspringen

Af en toe springt Kari brommend hard tegen Joschka's schouder op. Dit gebeurt vooral als Joschka wat achtergebleven is en de pas er een beetje in wil zetten om ons in te halen. Vroeger kon Josch dit goed hebben, maar daar vinden we hem nu te oud voor, zodat we hem meer in bescherming nemen. Ronja op haar beurt springt dan tussen Joschka en Kari in om ze weer uit elkaar te jagen. Handig voor ons en Joschka, maar niet een gewoonte die we al tezeer willen toejuichen. Uiteindelijk zet ik Kari maar een aantal minuten vast iedere keer dat hij dit doet. Hij lijkt het daardoor wat minder te doen, maar toch vooral als hij weet dat wij het zien.

Het is gedrag dat ik van meer Spetsen heb gezien. Mogelijk heeft het met drijfgedrag te maken. Ronja lijkt het meer als splitsgedrag te gebruiken, maar ook om Kari's aandacht te trekken als ze bijvoorbeeld een tak vast heeft. Ronja doet diet ook alleen bij Kari, ik heb het haar bij Joschka nog maar heel zelden zien doen. En Kari doet het alleen bij Joschka.

Bijna donker

Als we ongeveer driekwart van de wandeling erop hebben zitten, begint het toch wat duister te worden. Het is dan ook zo'n 4 uur in de middag. Als we uiteindelijk aan het einde van de wandeling komen, zien we een paar honderd meter voor ons wat mensen uit zijpaden komen. En ook achter ons komen wandelaar aan. Het voelt of de bossen leegstromen voor de nacht.

Toch geknal

's Avonds wordt ergens in de buurt wat siervuurwerk afgestoken, misschien een proef voor vannacht. Kari ligt bij Pauls voeten. Zijn ogen zijn wijd open, maar verder geeft hij geen reactie, zelfs geen gehijg, en zeker geen onrustig rondlopen, een van de reacties die hij thuis wel eens geeft op vuurwerk.

Het zal me benieuwen wat ons vanavond te wachten staat...

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do


Naar boven Naar beneden Dinsdag 1 januari 2008

Vuurwerk

Gisteravond hebben we rond 10.00 uur de honden rustig uit kunnen laten zonder geknal. Voor de zekerheid hebben we ze wel allemaal aangelijnd gelaten. Het vuurwerk begon om 12.00 uur pas – wat een luxe in vergelijking met Nederland!

Spelen

Voor Kari was het even moeilijk. Paul heeft met hem gespeeld ter afleiding, wat de top van zijn stress er flink vanaf haalde. Na een uur was het ergste voorbij en is Paul naar bed gegaan.

Massage

Nadat ik Ronja in haar bench gedaan had – zij had helemaal nergens last van – ben ik nog even blijven zitten. Ik heb Kari uitgenodigd op de bank naast me te komen liggen. Dat deed hij graag – normaal heeft hij er lang niet altijd zin in. Hij ging lekker ontspannen liggen. Tot er nog wat naknalletjes te horen waren. Kari's ogen vlogen open en hij wilde direct van de bank af. Ik vroeg hem weer te gaan liggen. Ik heb zijn kin gepakt en heb hem een hele tijd rustig langs zijn oren, over de bovenkant en de achterkant van zijn schedel, bij de occiput (jachtknobbel), langs zijn neus en langs zijn ogen gestreken. Hij kwam zover tot rust dat zijn ogen ondanks het geknal in de verte weer dichtzakten. Ik ben doorgegaan tot het helemaal over was, wat gelukkig niet zo lang duurde. Toen het al een tijdje stil was, ben ik ook naar bed gegaan nadat ik Kari in zijn hoekje had neergelegd, lekker tussen de benches van Ronja en Joschka in (voor Josch nemen we bench altijd mee als tochtvrije plek).

Angst belonen?

Vaak wordt het advies gegeven om een angstige hond totaal te negeren, omdat je anders zijn angst beloont. Inmiddels zijn de inzichten toch wat bijgetrokken. Belangrijk is wel om NIET zelf te gaan stressen of de hond meewarig toe te spreken. Daarmee bevestig je voor de hond inderdaad dat hij reden heeft om bang te zijn. Wat je wel kunt doen, is vrolijk en kordaat dingetjes van hem vragen en hem daarvoor belonen of als je dat op rustige momenten al wel vaker doet, de hond lekker masseren op een manier waarvan je weet dat hij daarvan tot rust komt.

Bedenk wat je reactie zou zijn als je zelf bang bent en je partner negeert je totaal. Geeft dat vertrouwen? Of als je partner ook gestresst gaat doen? Maar als je partner rustig en monter reageert, je afleidt door je dingen te doen te geven of je lekker knuffelt, helpt je dat wel goed door je stress heen.

Het allermooiste is het, als de akelige situatie of voorwerp pas verdwijnt als de angst al overwonnen is. Daarom was ik wel blij dat ik Kari bij die lichte knallen zo mooi tot rust kon krijgen.

Overigens, als je hond echt bang is voor bepaalde dingen, laat je dan informeren door een deskundige, zoals een goeie gedragstherapeut [+link naar pagina Meer informatie].

Heerlijke ochtendrust

's Morgens ga ik direct na het opstaan met de Spetsen een eind langs het wandelpad hier in de buurt lopen. Heerlijk, wat een rust. Ik zie welgeteld één auto.

Wandelen

Direct na de lunch gaan we met de honden op pad voor weer een lekkere wandeling. Het weer is het beste dat we tot nu toe hebben gehad. Volledig droog en het zonnetje doet aardig zijn best om door te komen. Soms lukt dat zelfs, al is het steeds maar voor heel even.

Het is drukker dan de afgelopen dagen, maar nog steeds heel aangenaam. Deze keer blijven de beide Spetsjes er beter bij als we honden tegenkomen. Als Kari weer tegen Joschka opspringt, zet ik hem direct weer een tijdje vast. De boodschap dringt blijkbaar door, want hij doet het verder niet meer.

Furie Ronja

De wandeling is door afwisselend terrein: weiden, veenlandschap (we zitten tegen de Hoge Venen aan), bos. Als we een donker stuk bos ingaan, krijgt Ronja de kolder in de kop. Met een stok in de bek zigzagt ze over de weg, waarbij ze iedere keer in het voorbijgaan Kari aanvalt, die gewoon het pad volgt. Hij redt zich maar, als het hem niet bevalt, zet hij haar maar op haar nummer. Als hij net zo oud is als Joschka, nemen we hem wel in bescherming tegen het kleine spook.

Vieze, vuile, smerige, gore beesten!

Joschka ontdekt ergens halverwege iets waar hij en Kari gretig van smullen. Dat is vast niet iets waar ik het mee eens ben. Kari heeft in zijn haast flink wat grassprieten meegegrist. Nietsvermoedend trek ik die sprieten uit zijn bek. Jasses! Mensenstront! Wat een vieze, vuile, smerige, gore beesten zijn die honden soms toch!

Ik ben blij met een stroompje waar we toevallig bij staan, en dik mos dat we een eind verderop tegenkomen. Daarmee krijg ik de geur goed van mijn handen af. Maar het eerste dat ik doe als we weer thuis zijn, is grondig mijn handen schrobben!

En weer verder

Zover is het nog niet. Over smalle, brede paden, stenen, zanderige, met boomwortels doorgroefde, bevlonderde, geasfalteerde of ronduit modderige paden gaan we verder. In het dorp waar onze auto bij het afgedankte station staat, kunnen we kiezen uit de drukkere weg of achteraf. We kiezen voor dat laatste en komen daar weer een fijn karrespoor-achtig weggetje tegen waar de Spetsen weer even los kunnen en waarmee we aardig in de buurt van de auto uitkomen.

 

 

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do

Naar boven Naar beneden Woensdag 2 januari 2008

Ochtendwandeling in de vrieskou

We starten de dag weer met een wandeling langs het laantje. Voor het eerst zien we echt de zon opkomen, bij een wolkenloze hemel nog wel! Het heeft zo te zien heftig gevroren. Alles knispert en op de plassen ligt een dikke laag ijs. Het vriest trouwens nog steeds, en de wind maakt het behoorlijk koud. Maar de lucht is heerlijk fris – echt genieten!

Prachtig wandelweer

Na een rustig ontbijt gaan we op pad voor een wandeling langs het dal van de Warche, die een diepe vallei in de heuvels uitgesleten heeft. We starten met een stralende zon, maar we dalen bijna direct de vallei in. Veel schaduw dus, maar nog steeds heerlijk wandelen. Het pad waarlangs we omlaag gaan, wordt steeds smaller. Op een gegeven moment is het nog maar één persoon breed. Het is doorgroefd met boomwortels waardoor je goed moet opletten hoe je je voeten neerzet.

Opstopping!

Voor me zie ik ineens een hondse opstopping. Het pad duikt na een boomwortel ineens zo'n 40 cm omlaag. Ronja aarzelt, Kari probeert haar verder te duwen en Joschka probeert over beide heen te stappen. Resultaat: ze kunnen geen van allen verder, tot Ronja besluit toch maar de sprong te wagen.

Pad door het water

Onderin de vallei verbreedt het pad zich, maar even later lijkt het wel... door... het water te lopen. En dat doet het volgens de tekens die we volgen ook. Gelukkig is er een soort richel waarop de sporen van eerdere wandelaars een smal paadje hebben uitgesleten. Soms moeten we een paar passen door het water lopen – op zijn diepst is het gelukkig maar zo'n 3 tot 4 cm diep. De Spetsen aarzelen even, maar denderen toch maar gewoon achter mij en Joschka aan. Het water is natuurlijk ook wel erg koud. Zodra het even stilstaat, bevriest het. Dit stukje pad is gelukkig maar een tiental meter lang.

Ronja: stromend water drinkbaar

Als ik zie dat Ronja uit een stilstaande plas wil drinken, leid ik haar naar een ondiep stromend stukje. Joschka staat al te drinken, maar Ronja begrijpt het nog niet. Ik maak mijn hand nat en hou die tegen haar bekkie. Ronja trekt zich terug, maar dan proeft ze het water. Hee, toch wel lekker! Ze neemt toch maar een paar slokjes.

De afgelopen dagen heeft ze het ook wel geprobeerd, maar we liepen door veengebied. Het water daar smaakt aan Kari en Joschka's reacties te zien gewoon vies. Dit water is duidelijk wel lekker. Het is ook niet zo bruinsig gekleurd.

Goed uithoudingsvermogen

Ronja houdt het allemaal erg goed vol. Ze bouwt snel uithoudingsvermogen op en loopt het grootste deel van de tijd voorop. Bij vlagen valt ze Kari tussendoor nog aan – aan het einde van de wandeling vermoed ik dat vermoeidheid daar een rol bij speelt. Een soort hyperactiviteit van vermoeidheid.

Joschka geniet

Joschka vermaakt zich opperbest op deze paadjes. Het mooiste vindt hij nog van die smalle bospaadjes over blootliggende boomwortels, en heuvelop heuvelaf heeft ook zijn waardering. Hoewel, tegenwoordig zie je hem bij heuvelop toch even moed verzamelen.

Kari verdedigt stokken

Kari sjouwt geregeld met een stok rond. Als Ronja dan komt klieren, is het weer een enorm Spetsenkabaal als Kari haar afweert en Ronja daar op haar eigen vinnige toontje weer commentaar op geeft. Voor Kari is dit volgens ons een manier om Ronja op haar plaats te zetten, dus staan we het vaak maar toe. Als de decibellen me teveel worden, neem ik soms ook de stok van hem over, in ruil voor wat lekkers. De ene keer geef ik hem naar een tijdje terug, de andere keer frot ik hem ergens weg als Ka'tje hem vergeten is en niet meer kijkt.

Rondje winkelen met Ronja

Na thuis te hebben geluncht – een bord soep gaat er na de kou goed in – gaan we met Ronja nog even naar het dorp. Bij een boerenbondachtige winkel hopen we wat knaagbotten te scoren. Daar hebben de honden de afgelopen dagen veel enthousiasme voor getoond, zodat de vier die we hebben meegenomen van thuis al bijna op zijn. Paul moet voor een laatste boodschap toch nog naar de supermarkt. Ik profiteer van de gelegenheid om bij de ingang weer even lekker met Ronja te trainen: staan op een muurtje (gestaag aan werken), achteruit (gaat vooruit), draai (commando opgefrist), twist (voorzichtig met commando begonnen).

Een paar Amerikanen spreken me aan, ze vinden Ronja zo schattig. Zelf hebben ze thuis een kat die al moeite heeft met andere mensen, laat staan een hond.

Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do

Naar boven Naar beneden Donderdag 3 januari 2008

Gesloopt

Deze donderdagochtend begint slecht. Ik kom beneden. Het eerste dat ik zie is een hoop pluis. Oh jee, Joschka heeft het koud gehad. Een van de lekker zachte, redelijk nieuwe kussens heeft het moeten ontgelden. Waarom hij het doet, is ons een raadsel. We hebben hem wel eens een beginnetje zien maken. Hij heeft het dan blijkbaar koud, ligt niet lekker, komt overeind, begint de kussens en dekens met zijn poten op te harken, pakt er een met zijn bek vast. Als zijn poot erop staat, lijkt hij in een soort trance te komen en blijft hij, als je hem zijn gang laat gaan, doorgaan. Tot het stuk is. Zo heeft hij al talloze, vaak ook dure kussens en fleecevachtjes om zeep geholpen. Nu kopen we goedkope fleecedekens bij de Blokker. Doordat ze rekken, heeft hij er veel minder vat op en scheuren ze minder snel. En als ze wel scheuren, hebben we er niet zo'n buikpijn van.

Buikpijn heb ik er nu wel van. Een prima, lekker warm kussen in één keer onbruikbaar. Hij heeft geluk dat ik hem zijn bench in stuur (waar alles intact is).

Koud!

Nu was het gisteravond en vannacht ook koud. Het vroor flink en er stond een stevige wind. Maar Joschka's bench en het betreffende kussen (met extra fleecedeken erop) staan tegen de warme verwarming aan – die vannacht wat moeite had met zijn taak, maar toch behoorlijk stond te gloeien. Beter dan dat konden we het echt niet maken voor hem.

Lang leve de dikke Spetsenvachten! Dit is één probleem dat ik bij de onderdeurtjes niet hoef te verwachten.

Steil

Deze keer gaan we vlak voor lunchtijd wandelen. We nemen gesmeerde broodjes mee. De wandeling is weer lekker afwisselend. Redelijk aan het begin gaat het pad zo steil omlaag dat we blij zijn dat het vriest dat het kraakt. In vochtige, modderige toestand lijkt dit stuk ons spekglad. Het pad leidt naar een snelstromende beek, waar een eind verderop een waterval zou zijn.

Drukte

Misschien is het er daarom zo druk. We komen de nodige mensen tegen, met zijn tweeën of in grote familiegroepen, volwassenen alleen of met honden en/of kinderen. We zetten dan ook geregeld onze honden vast. Niet iedereen stelt honden op prijs, sommigen vinden ze netjes zittend al een beetje eng (maar de meesten vinden het geweldig knap dat ze dat doen).

Gegrauw

Ook andere honden reageren lang niet altijd vriendelijk, hoewel we ook dan onze honden weer netjes langs de kant houden en meestal even laten zitten. Gezien de reactie van sommige baasjes (grommen en grauwen en rukken aan de hond), verbaast me de reactie van de honden ook niet echt.

IJsscupturen

De beloofde waterval zou normaal gesproken niet echt spectaculair zijn. Maar door de vorst en de daardoor ontstane ijssculpturen is het toch erg fraai.

IJsbreker

Als we wat verder bovenstrooms komen, is de beek minder breed en stroomt wat minder snel. De oever is ook zo laag dat de honden erbij kunnen. Terwijl ik Ronja aanmoedig om te drinken, besluit Joschka over het ijs naar de overkant te lopen. Het ijs over het stromende water is natuurlijk niet dik genoeg om hem te houden, dus zakt hij er met jas en al doorheen. Het water komt hem gelukkig niet eens tot de buik, maar hij duidelijk wel geschrokken. Aan de overkant van de nog geen 2 meter brede beek kijkt hij beduusd. Hij durft eigenlijk niet meer terug. Vroeger had hij deze breedte misschien wel kunnen springen, maar dat is nu onmogelijk. Met veel aanmoediging waagt hij het er toch maar op. Het water is hem duidelijk te koud,dus probeert hij over een ander stuk ijs te lopen. Dat is al gebarsten door zijn eerste overtocht, dus helaas eindigt hij weer in het ijskoude water.

Afdrogen

Hij heeft natuurlijk een heel korte, dunne vacht en alleen zijn poten en misschien zijn buik zijn nat. Maar met deze temperaturen laat ik hem toch liever niet zo rondlopen. Met een papieren zakdoekje kom ik niet echt ver. Dan bedenkt Paul dat hij twee theedoeken in zijn rugzak heeft, bedoeld om de camera wat te beschermen. Een daarvan gebruik ik om Joschka af te drogen en het spatwater aan de binnenkant van zijn jas zoveel mogelijk weg te deppen. Het volgende deel van de wandeling is net op een minder beschut stuk, en de wind is behoorlijk koud. We kunnen half in het bos lopen, wat enige beschutting biedt. En voor de rest moeten we maar gewoon goed doorlopen, zodat hij zichzelf kan opwarmen. Tja, als je dit soort capriolen uithaalt...

Een kilometertje verderop gaan we verder de bossen in, zodat Joschka wat meer beschutting heeft. Zijn achterhand geeft hem zo nu en dan wel wat meer moeilijkheden dan de afgelopen twee dagen. Maar als ik aan het einde van de wandeling onder zijn jas voel, is alles weer droog en voelt het daar lekker warm. Het heeft zijn interne kacheltje vast heel wat gekost, want hij bibbert nog wel een beetje.

Boswachters?

Langs een lang, recht bosweggetje zien we in de verte een auto staan met iemand erbij. Voor de zekerheid zetten we de honden toch maar vast. Dat lijkt een goeie keus. Het blijken drie auto's en eencaravan te zijn waaruit geroezemoes klinkt. Boswachters? Ze lijken in ieder geval niet van zins om uit de caravan te komen.

Rollijnen: een uitkomst en een crime

Op plekken waar de honden echt vast moeten maar er toch genoeg ruimte is, zet ik ze aan rollijnen vast. Voor dit soort situaties ideaal, maar ik blijf het ondingen vinden. Ze nemen echt je hele hand in beslag. Met handschoenen aan kom ik nauwelijks in de greep. Als de Spetsen twee of drie keer van plek zijn gewisseld voor me (die dingen gebruik je niet als je de honden netjes naast je wilt hebben), dan vertraagt het veermechanisme teveel. En die dingen weer ontwarren met gehandschoende handen... Nou ja, na vandaag mogen ze weer in de kast tot onze volgende vakantie.

Aangezien Joschka in verband met zijn doofheid in combinatie met zijn Dalmateneigenwijsheid bijna nergens los kan, is zo'n ding voor hem wel een uitkomst. Het geeft hem wat meer richting de bewegingsruimte die hij nodig heeft dan een gewone riem.

Spetsenplezier

De Spetsen genieten ook deze wandeling weer volop. Heuveltje op, heuveltje af, over smalle bruggetjes met open stukjes tussen de plankjes heen, over boomstammen en slootjes springen – op de tunnel en de paaltjes na leggen ze informeel hele behendigheidsparcourtjes af.

Op het moment dat ik ze weer losknip van de rollijnen, barsten ze allebei blijkbaar van de energie. Ronja valt Kari brummelend aan, Kari reageert vrolijk terug en daagt haar nog wat verder uit. Als Kari even later weer een tak vindt, laait het Spetsenlawaai weer even flink op. Na hooguit 5 minuten zijn ze weer gekalmeerd.

Toch hebben we wel de indruk dat Ronja wat rustiger is dan eerdere wandelingen. Misschien is het zoveel dagen achter elkaar flinke afstanden lopen vandaag toch even wat zwaar.

Van ijs heeft Ronja vandaag in ieder geval ontdekt dat je er overheen kunt lopen maar dat je er ook onverwachts doorheen kunt zakken (zij kiest alleen geen ijs over dieper water uit om dit uit te proberen). En wij ontdekken dat Ronja op glad ijs erg koddige dansjes oplevert, evenals naderhand grappige patronen in de poedersneeuw die op het ijs ligt.

Vorst en wandelpaden

In een volgend stuk van de wandeling komen we door een erg drassig gedeelte. Het pad is stijf bevroren, maar de richels maken duidelijk dat we hier normaal niet zonder enorme modderstampers doorheen zouden zijn gekomen. Weer zijn we dankbaar voor de heftige vorst, die een hoop wandelpaden begaanbaarder heeft gemaakt de afgelopen week.

Weeromslag

Naarmate de wandeling vordert, komt er een hele fijne miezersneeuw omlaag. Het begint met een enkel vlokje. En tegen het einde stelt het nog steeds niets voor. Maar als we bijna bij de auto komen, verandert het in regen. Nu waren ze al aan het strooien voordat we gingen wandelen. Dat blijkt zijn nut te hebben gehad, want van gladheid hebben we ondanks de bevroren ondergrond eigenlijk geen last.

Laatste wandeling

Al met al is dit weer een heerlijke wandeling geweest. En de laatste uitgebreide hier in de Ardennen. Morgen gaan we weer naar huis.

 

Het vorige deel van Ronja's dagboek gaat over haar leventje in haar 33e levensweek.
En nu verder met haar 35e week.



Foto's van Ronja en de anderen tijdens onze activiteiten
in DoghouseRock Foto's



Overzicht Ronja's dagboek
0-1 maanden




2 maanden
3 maanden
4 maanden
5 maanden
6 maanden
7 maanden
8 maanden
9 maanden
10 maanden
11 maanden
12 maanden
(V) = video     *** = Geen bericht

 



Naar boven

Copyright © 2002-2013, Sandra Hurkmans.
Niets op deze pagina mag op enige wijze worden overgenomen of vermenigvuldigd zonder toestemming van de auteur.
Printen voor eigen gebruik is wèl toegestaan. En een link naar onze website stellen wij natuurlijk op prijs!