 |
Over onsWelkom > Over ons > Ronja > Ronja's dagboek > 3 maanden > 15 weken oud |
|
|
Ronja's dagboek - 15 weken oud (week 7 bij ons)
Vorige week | Overzicht dagboek | Volgende week
|
|||||||||||||||||||||
Terwijl Paul met Joschka op stap is, laad ik Ronja op de fiets en lijn ik Kari aan. Zodra we in de Balij zijn, laat ik Kari los. We doen een grote ronde, waarbij ik eigenlijk bijna overal fiets waar Ronja in de mand zit. Verdeeld over de wandeling laat ik haar 3 keer rond 10 minuten lopen. Een vorige keer leverde dat een mank pootje op, dus doe ik het deze keer iets voorzichtiger aan, al is ze inmiddels ook weer een paar weken ouder en handiger en sterker. Kari gedraagt zich goed, ook al ruikt hij weer sporen van een loopse teef. Wel begrijpt hij sommige commando’s niet meer zo goed als ik op de fiets zit. Even herhalen met iets lekkers erbij helpt zijn geheugen opfrissen. Op een verlaten stuk weg loopt hij (los) ineens aan mijn linkerkant. Commando “andere kant” dringt niet door. Wel “staan” (doet hij netjes) en dan “andere kant”. En dan aan de rechterkant belonen. Hoe dan ook loopt hij prima naast de trappers, waar ik hem dan ook geregeld iets toegooi. Dat kun je niet doen als de hond vast zit. |
Kenmerkende Ronja-pose: omlaag kijkend hangt ze over de rand van de fietsmand. Soms moet ze daardoor hoesten.  |
We willen de mindere resultaten van de afgelopen dagen te doorbreken met de ochtendsessies in de bench. Dus ga ik na het ontbij van de honden rustig zelf in de kamer ontbijten, tot Ronja lekker tegen me aan komt liggen. Kort daarna pak ik haar op, zet haar even in de tuin (maar ik hòef helemaal niets, ik wil slapen), en loop met haar naar haar bench. Op ‘in de mand’ gaat ze na een korte aarzeling naar binnen. Ze krijgt lekkers (ik stop ook wat lekkertjes in de Kong, waar ze zo uit te halen zijn, maar is altijd nog moeilijker dan ze zo op haar kussen leggen). Ik verzamel mijn spullen en ga naar boven. Ho, radio vergeten. Ik ga weer naar binnen, zet de radio aan. Joschka ligt op het kussen naast haar bench. Ronja lag al aardig relaxt, ze doet even haar koppie omhoog. Ziet er vrij goed uit. Nu eens kijken of ze het een poosje vol gaat houden.
De voorbereidingen zijn allemaal dingen waar we doordeweeks geen tijd voor hebben. Maar we zijn uit op succes. Als dit slaagt, staan we doordeweeks maar iets eerder op...
Het slaagt. Ronja ligt weer ouderwets 1,5 uur te slapen en wordt pas wakker als ik naar beneden kom. Ze piept zelfs niet terwijl ik haar eruit laat. Na 2 of 3 stappen terug, nu dan weer een stapje vooruit.
Ik heb nog wat boodschapjes te doen in het dorp. Weer een goed uitje voor Ronja, en Paul fietst ook even mee. Daar slaat Ronja zich ook weer probleemloos doorheen. Op de bench na, lijkt ze zo’n beetje alles prima te vinden. En de bench is ook prima, als ze maar flink slaperig is als we haar erin leggen. Maar zodra ze zich druk gaat maken, kan ze daar niet meer mee stoppen, lijkt het wel.
Wat later in de middag kan Ronja de kinderen wel totaal negeren als zij met iets in het gras bezig is. Aangezien ze er een gat in begint te eten, besluit ik haar maar op schoot te nemen. Inmiddels is Ronja zo moe, dat ze op mijn been, met haar kop op de tuintafel, in slaap valt. Er kan van alles om haar heen gebeuren, maar ze gaat hooguit even verliggen.
Weer blijkt dat Ronja een heerlijk, makkelijk hondje is om mee te nemen. Waar zowel Kari als Joschka op zeker moment beginnen te zeuren dat ze zich vervelen, vermaakt Ronja zichzelf voor een groot deel. Uiteraard is de riemlengte soms te kort voor haar – zoveel is er in de directe omgeving ook niet te beleven. Maar met een minimum aan aandacht is ze heel prettig gezelschap.
’s Avonds is Ronja duidelijk heel moe, nog gesloopt van dit welgevulde dagje. Ze daagt nauwelijks uit en ligt veel te slapen. Aan het eind van de avond nemen we haar mee uit, waarna ze bijna gelijk de bench ingaat. Ze protesteert totaal niet, maar stort heel snel weer in slaap.
Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do
Zondag 19 augustus 2007 - dag 43 
3.48 uur. Omdat het gisterochtend ook al zo enorm vroeg was, besluit ik Ronja terug in de bench te zetten. Ik wil niet dat er een trend ontstaat. Ook al is het vannacht niet onlogisch dat Ronja zo vroeg wakker wordt: we hebben ze gisteravond ook eerder dan anders uitgelaten en in Ronja’s geval, in de bench gestopt. Ze moet in ieder geval wel een grote plas doen en poept na drie rondjes over het grasveld direct erachteraan.
Het gevolg is wel dat het de rest van de nacht nauwelijks meer van slapen komt: madam maakt uiterst duidelijk dat ze het er niet mee eens is. Op zeker moment zet ik de babyfoon maar uit. Ik heb niet zoveel behoefte om dat gekrijs van nabij aan te horen. Er zitten ook momenten van stilte tussen – dan is het wel heel prettig om die babyfoon te gebruiken, ik hoor twee verdiepingen hoger alleen het allerhardste geknerp. Soms duren de stiltes heel kort, soms 5 minuten, soms misschien zelfs een half uur – die heb ik niet bewust meegemaakt. Als ze om 6.15 uur 5 minuten stil is geweest, ga ik haar maar uit de bench plukken. Daarna slapen we uit: dat hebben we allebei hard nodig.
Met de wandeling neem ik Ronja mee op de fiets met Kari ernaast. Ik heb de werpstok bij me, zodat ik Kari wat sprintjes kan laten trekken achter de bal aan. Als ik Ronja losmaak, loopt de horde van zo’n 8 Teckels een redelijk eindje voor ons.
Langzaam lopen we op de achterblijvers van dat groepje in. De achterste gaat goed. Die snuffelt even, maakt duidelijk dat ze haar verder niet interesseren, en rent vervolgens naar de groep toe. Zowel Kari als Ronja staan dat zonder problemen toe. De Teckel heeft tevoren blijkbaar goed duidelijk gemaakt dat ze niet echt interesse in ze had.
Een eind verderop stuiten we op de volgende achterblijfster. Die staat te snuffelen. Ronja benadert haar van opzij en volgens mij wel gewoon in het zicht. Maar deze Teckel had blijkbaar niet zo’n zin in gezelschap. Ronja krijgt een fikse afstraffing. Als ze daarna overeind wil komen, volgt nog een afstraffing. Ronja kermt het uit. De Teckel deed het allemaal goed gedoseerd, dus ben ik niet bang voor schade. Die is er ook niet. Ronja is alleen even geschrokken, en dat kan voor haar helemaal geen kwaad. Ze herstelt ook razendsnel. Eigelijk zou ze het liefst nog doorlopen naar de rest van dat groepje Teckels. Dat loopt echter toch net een stuk te ver voor ons.
Met Kari ga ik bij een open, pas gemaaid veld balletjes gooien met de werpstok. De eerste keer is Ronja te verbijsterd over zijn snelle wegrennen om erachteraan te sjesen. Ze vangt hem wel op met haar normale Spetsengrauwgrom. Ik moedig Kari aan om de bal snel bij mij te brengen, anders gaat hij met haar om die bal etteren op dat veld. Dat doet Kari keurig. De tweede keer dat ik gooi, reageert Ronja wel direct. Ze vliegt achter Kari aan in het halfhoge gras en gaat een aantal keer op haar bek in het maaisel. Dit lijkt me op dat onregelmatige veld niet zo’n goed idee. De derde keer til ik haar op. Met de werpstok kan ik nog ver genoeg gooien. Dit herhaal ik nog maar een paar keer zo. Ik verwachtte dat ze zou protesteren als ik haar vasthoud terwijl Kari wegsprint. Ze blijft echter rustig in mijn armen.
Vanwege het uitslapen (bijslapen eigenlijk) zijn we laat met ontbijten – en daar willen we op zondagochtend toch maar even een beetje onze tijd voor nemen. Pas om 10.10 uur zijn we klaar met ontbijten. Ronja ligt te slapen, dus ik zet haar nog even in de tuin (Plassen? Kom nou, ik wil gewoon slapen!) en loop daarna met haar naar de bench. Eigenlijk voor het eerst draait Ronja zich om en ploft voor de bank neer: hier wil ik slapen! Jammer dan, ik leg haar in de bench. Waar ze even beduusd kijkt, maar binnen 5 minuten ligt ze te slapen.
Na zo’n 3 kwartier begint Ronja even te piepen, maar stopt weer snel. Een kwartier later herhaalt ze dit weer, en stopt weer snel. Ik probeer de tijd toch nog een beetje te rekken...
En dat lukt. Weer een stapje in de goeie richting, al is het wel weer een kwartiertje korter dan gisteren. Vanmiddag nog een keertje in de bench, misschien met een gevulde Kong. En dan volgt de gok van maandag... Anders moeten we haar vanmiddag maar ergens goed moe mee zien te maken.
Met haar middageten heb ik het zitten en liggen getraind. Bij het zitten merk ik nu hoeveel ik aan het liggen heb gedaan. En klik ik in feite haar zit op weg naar het liggen. Ik moet dus het evenwicht weer herstellen tussen deze twee oefeningen.
Het gaan liggen gaat zo netjes snel. Soms moet ze even 2 seconden nadenken of manoeuvreren voordat ze het uitvoert, maar ze begrijpt de oefening wel. Of ze het commando echt begrijpt, betwijfel ik een beetje. Vooral omdat ze de zit nog met het liggen verwart.
Maar ja, aan het onderscheid heb ik ooit maar één sessie gewijd. En ik denk dat het echte onderscheid pas komt met een derde commando voor een gedrag dat in eenzelfde situatie gevraagd kan worden.
Eindelijk denk ik eraan als Paul en ik allebei kunnen: het hierkomen tussen ons tweeën. WE hebben deze oefening ooit in Ronja's eerste of tweede week bij ons gedaan. Toen ging het nog maar langzaam. Deze keer komt Ronja in het begin vooral heel vlot naar mij toe. Ik heb deze oefening tussendoor dan ook geregeld geoefend, soms één keer, soms een paar keer achter elkaar. Na haar een paar keer op en neer geroepen te hebben, komt Ronja echter ook vlot bij Paul. Mooi!
's Avonds zie ik dat Ronja door stoeien met Kari een beetje soppig is. Haar haartjes plakken in haar nek en oren aan elkaar. Ik besluit haar te borstelen. Ze lijkt er voornamelijk van te genieten, en met een paar voertjes tussendoor vindt ze het al helemaal een prima idee.
Later op de avond oefen ik met Ronja nog even 'zen'. Paul moet lachen om de manier waarop ze haar hoofd wegdraait van mijn open hand met lekkers als ik 'negeren' zeg. Het is ook zo'n knap hondje! Volgende keer moet ik tijd gaan opbouwen.
Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do
Maandag 20 augustus 2007 - dag 44 
Rond 3.00 uur begint Ronja te piepen. Dit dreigt wel echt een trend te worden. Ik wacht even af. Binnen twee minuten is ze stil. En ze valt blijkbaar weer in slaap, en ik ook, want als ik haar weer hoor piepen, is het ineens rond 5.00 uur. Dat is mij nog te vroeg, ik waag de gok. En gelukkig is ze weer binnen een paar minuten stil. Ik wil liefst dat ze het tot 6.00 uur volhoudt - voorlopig moet ik toch een half uur eerder opstaan voor mijn werk. Om 5.40 uur begint Ronja weer. En daar neem ik voor vanochtend maar even genoegen mee.
Vandaag moeten Paul en ik voor het eerst sinds Ronja is gekomen, allebei weer naar kantoor. Ronja moet 6 uur alleen blijven, in de bench. Dat heeft ze nog nooit gedaan en gezien de benchsessies van de afgelopen week, hebben we er allebei een zwaar hoofd in.
Als eerste laat ik Kari uit. Paul laat haar in mijn afwezigheid lekker met Joschka spelen om haar moe te maken. Dan neem ik Ronja mee voor een redelijk groot rondje. Even kom ik in verleiding het rondje dat ik bedacht had in te korten, want het regent dat het giet. Maar nee, ze moet gewoon moe gemaakt worden, dus toch maar even doorzetten. Op het laatst wil Ronja steeds haar rechteroor krabben. Daar is zeker regenwater in terechtgekomen.
Thuis droog ik Ronja af. Voor het eerst? Ik ken me in ieder niet herinneren dat eerder te hebben moeten doen. Ze doet er niet moeilijk over, al staat ze wat moeilijk stil. Maar ze kliert niet en wil ook niet direct wegrennen.
Na het eten gaan Paul en ik nog even rustig zitten. Ronja kliert nog even wat met Joschka, maar ze is eigenlijk direct al vrij rustig. Binnen 10 minuten ligt ze rustig naast Kari. Eerst hapt ze nog wat naar hem, maar ik geef aan dat dat niet nodig is. Dan gaat ze heel snel al echt rustig liggen. Ik neem haar mee naar de tuin, waar ik in de miezerregen toch insisteer op een plasje (zucht, nou vooruit dan, een kleintje lukt me net baas). Dan zet ik haar in de bench. Paul en ik gaan weer rustig zitten, tot ze echt in slaap lijkt gevallen. Paul gaat naar boven zijn spullen pakken. Als hij weer naar beneden komt, begint Ronja zachtjes te piepen. Oh nee hè! Maar het valt mee, dus even later sta ik ook op, doe ik de kamerdeur dicht, pak ik mijn spullen die al op de gang liggen en gaan we op pad. So far so good.
Op mijn werk moet ik soms even aan Ronja denken. Toch wel heel spannend zo, maar toch weet ik het ook heel goed van me af te zetten. Iets voor 13.00 uur komt Paul me halen. Hij rijdt even op en neer, dat scheelt mij zeker een half uur reistijd en Ronja dus een half uur in de bench zitten. Thuis gekomen sluipt Paul een eind voor me uit naar het huis om te luisteren: stilte! Zachtjes doet hij de deur open: stilte! Pas als de voordeur piept als ik hem dichtdoe, begint eerst Kari, dan Ronja, en als laatste onze dove Stip te piepen en te blaffen. Nou ja, bij thuiskomst mag dat ook wel even.
Ik laat Ronja uit de bench. Wachten? Nou, daar is ze me deze keer veel te snel voor af. En ze is zo blij, dat ze echt alle kanten op rent. Paul en ik loodsen haar naar de tuin, waar ze Paul en mij uitgebreid begroet. Zo enthousiast is ze nog niet eerder geweest bij onze thuiskomst. Waarschijnlijk heeft ze toch de nodige stress opgebouwd. Ze is zo blij dat ik haar eraan moet herinneren dat ze misschien wel eens zou moeten plassen. Dat doet ze dan ook wel direct. Het volume valt mee, dus ga ik de bench inspecteren. Niets. Misschien heeft ze toch niet zoveel stress gehad, dan had ik meer volume verwacht.
Hoe dan ook, ons vertrek en onze terugkeer gingen gepaard met stilte. Dat vind ik al heel wat. Wat zich tussendoor heeft afgespeeld? Als we haar tegenkomen, vragen we dat wel aan de buurvrouw, maar die hoort haar ook vaak niet.
Nadat ik mijn werkkleren voor mijn thuiskloffie heb verwisseld, ga ik met Kari en Ronja op pad, Ronja in de rugzak. Ik laat haar ruim een half rondje lopen in de Balij. Net als ik haar weer in de rugzak wil laden, komen we een onbekende Jack Russelteefje, Pipi, tegen (grappig, twee hondjes met name uit Astrid Lindgren-boeken).
De JRT is in het begin nog wat onzeker, waardoor Ronja een beetje pronkt. Dat doet ze voornamelijk als ze niet helemaal weet wat ze met een hond aan moet. Bij honden die duidelijk zijn in hun lichaamstaal en intenties, zie ik dat nooit zo. De JRT is net een maand bij deze baas en waarschijnlijk matig gesocialiseerd, waardoor ze nog niet helemaal weet wat ze met andere honden aan moet.
In de maand dat ze bij haar nieuwe baasje is, heeft ze echter al heel wat bijgeleerd. In ieder geval rent het hele spul al heel snel door elkaar. Kari trekt zich al vrij gauw uit het drukke gedoe terug, graaft wat aarde weg en gaat op de koele ondergrond liggen toekijken. En na een minuutje of vijf vang ik Ronja ook even met wat lekkers voor haar neus, waarna de vrouw met de JRT doorloopt.
Dat was een leuke ervaring voor allemaal en voor Ronja moet ik haar bewegingsquotum nog even in de gaten houden. Ik laad haar dus weer in de rugzak (oftewel: Ronja stort zich erin zodra ik de opening voor haar neus open hou).
Ronja is na deze uitlaatrondes beslist toe aan haar middagmaaltje. En daarmee ga ik natuurlijk toch weer even trainen. We werken verder aan het onderscheid tussen 'zit' en 'down'. Nog steeds doet ze de zit in een beweging die makkelijk door kan naar het liggen. Maar verbeeld ik me dat ze meestal nadrukkelijk pauze houdt in die zitpositie? Een paar keer zakt ze door naar het liggen. Dan lok ik haar weer overeind met mijn lichaamstaal en geef ik het commando opnieuw. Meestal doet ze het direct goed. Eén keer doet ze het twee keer achter elkaar fout. Maar blijkbaar leert ze ervan, want het foutpercentage aan het eind van de sessie is beduidend lager dan aan het begin. Voor 'down' lag het aantal fouten voor zo'n 10 kliks op 1: toen duurde het me te lang voor ze ging liggen. Voor 'zit' schat ik dat ze op 15 kliks misschien 5 fouten heeft gemaakt. Wel wat veel, maar ze raakte niet gefrustreerd en bleek er steeds weer van te leren.
Nog steeds is 'down' het beste commando. Maar ik heb toch de indruk dat de 'zit' weer aan een comeback bezig is.
's Avonds doe ik nog even een rondje training, vooral om Ronja nog wat extra moe te maken.
Bij de zen-oefening reageert Ronja direct de eerste keer dat ik hem doe op 'negeren': ze draait direct haar hoofd weg. Na een paar herhalingen graait ze wel ineens het lekkers van mijn hand! En doet daarna alle oefeningen weer goed. Klein smiechtje. Op het laatst springt ze bijna achteruit als ik het lekkers op de grond leg. Da's ook weer overdreven, maar een beetje afstand nemen van de verleiding vind ik wel prettig.
Dan maak ik een potentieel moeilijke overgang: ik ga oefenen op de handtouch. De laatste dagen heb ik er zo nu en dan tussendoor een of twee keer om gevraagd. En nu raakt ze direct, zonder problemen mijn 2 vingers aan. Ronja verwart het totaal niet met de zen-oefening. Nu scheelt het wel dat ik daar het vuiststadium in principe voorbij ben.
Dadelijk nog een rondje uitlaten, en dan mag ze voor de nacht weer in haar bench. Ik hoop dat ze vannachtdoorslaapt tot zo'n uur of 6 - dat zou toch wel heel erg fijn zijn!
Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do
Dinsdag 21 augustus 2007 - dag 45 Om 6.00 uur gaat de wekken. Ik heb Ronja nog niet gehoord! Even later hoor ik haar toch knerpen, heel in de verte: de babyfoon staat op het verkeerde kanaal. Maar als ze vannacht hard had geknerpt, had ik haar toch wel gehoord. Hoe dan ook eindelijk weer een fatsoenlijke nacht, al eindigde hij naar mijn gevoel toch nog wat vroeg.
Paul werkt vandaag thuis. Zo kan Ronja mooi nog een paar dagen extra wennen aan het ochtendregime. Paul stopt haar na zijn ontbijt, als ze slaapt, in de bench. Zo'n 2,5 uur later heeft ze een paar keertjes gepiept en geblaft, maar is ze steeds ook snel weer opgehouden. Dat geeft toch hoop dat ze zich er gisteren goed doorheen heeft geslagen. Nu in ieder geval wel.
Ronja en Kari samen aan de riem 's Middags neem ik Ronja en Kari samen uit aan de riem. De rugzak neem ik mee om Ronja straks een deel te kunnen dragen. Ik wil ze graag leren om allebei aan dezelfde kant van mij te lopen. Het is wat geregel, maar ik kan ze steeds vaker belonen voor het lopen zoals ik dat wil. Gelukkig kan ik me beperken tot korte stukjes voor ik ze los kan laten. Dit zal ik wel wat uitbreiden. En als ze dit allebei door hebben, zal ik eens kijken of het allemaal nog functioneert als ik ze meer vrijheden geef.
's Avonds geef ik Kari een rondje terwijl Paul met Ronja op pad gaat. Thuisgekomen blijkt Paul alweer met Joschka weg. Ik bedenk dat ik met Ronja de ladder wel eens kan proberen. Bij de ladder, die plat op de grond ligt, laat je de hond in de lengte over de rangen lopen. Het idee is dat de hond zich daardoor bewust(er) wordt van zijn achterhand. Daardoor komt het de coördinatie van de hond ten goede.
Ronja is veel handiger en gecoördineerder geworden de laatste weken - eerder had ze het met haar onhandige puppylijf ook zeker niet kunnen doen en was het waarschijnlijk zelfs te zwaar geweest. Dus leg ik onze ladder languit op de grond en lok Ronja er rustig en kalm doorheen. De ene kant op gaat prima. De andere kant op heeft Ronja meer moeite mee. Na een paar rangen springt ze uit de ladder. Ik krijg haar er erg moeilijk weer ingelokt. Uiteindelijk lukt het wel, maar het is duidelijk dat de andere kant op makkelijker is. Hoe dan ook vond ik dat Ronja best moeite hiermee had. Maar zo af en toe zal ik dit eens herhalen.
Misschien moet ik volgende keer eens op de grond gaan liggen om te kijken of er iets met het licht of de achtergrond is waardoor die ene kant op moeilijker is. En ik kan Kari ook vragen om het te doen, kijken of hij er moeite mee heeft. Voor hem kan deze oefening uiteraard ook geen kwaad, al is zijn coördinatie erg goed. Nu kreeg hij af en toe een beloning voor rustig toekijken.
Terwijl ik de ladder opruim, ligt Ronja ineens naast mijn voeten. Ze probeert lekkers te verdienen met haar down-oefening. Ik knuffel haar wel even. Dan komt Paul thuis met Joschka. De woonkamerdeur is dicht en Ronja en Kari hebben veel belangstelling voor het lekkers. Dus vraag ik beide een zit en wachten en klik en beloon erop los voor het volhouden van de zit ondanks Joschka's binnenkomst. En dat lukt! Geweldige hondjes!
Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do
Woensdag 22 augustus 2007 - dag 46 
Rond 4.00 uur begint Ronja weer te knerpen. Ik zet direct de babyfoon uit. Toch horen we haar nog een aantal keer. Iets voor zessen haal ik haar uit de bench, waarbij ik toch weer even op 5 minuten stilte moet wachten. Haar ontlasting is aan de zachte kant, misschien zat dat haar dwars. Langzaam beginnen haar nachtelijke perikelen erg slopend voor ons te worden. Ik hoop dat ze snel door dit akkefietje heen is.
Voor het uitlaten besluit ik om Ronja en Kari samen uit te laten, allebei aan de riem. Geen makkelijke opgaaf, voor geen van ons drieën. Het moeilijkste is misschien nog om de honden op het gras te houden terwijl ik op straat blijf lopen. Kari kent dit al jaren, maar heeft er de laatste weken steeds meer moeite mee. Allebei aan één kant lopen gaat eigenlijk heel netjes, maar als één van beide aan de andere kant van mij gaat lopen, kost het dan wel vrij veel moeite om haar (meestal haar) weer terug op de juiste plek te krijgen. Maar het samen lopen lukt wel en hele stukken gaan feitelijk erg netjes.
Na het hondenontbijt brengt Paul mij naar de bus samen met Ronja. Na zijn ontbijt zet hij haar in de bench als in slaap valt. En de volgende 3 uur laat ze zich niet meer horen. Als de buurman luidruchtig met zijn huisraad omgaat (geen idee wat hij dan doet), begint ze onrustig te worden. Voordat ze overweegt om met piepen te beginnen, haalt Paul haar uit de bench. Weer een mooi succesje.
's Middags wordt een doos bezorgd met kleding die ik besteld heb. Paul zet de doos in de woonkamer op de grond tegen de kast. Als hij weer zit te werken, dringen er op een gegeven moment kartonscheurgeluiden tot hem door. Wat??? Ja hoor, er is een hele hoek uit de doos en daar steekt een flink stuk stof uit... |
En ze zien er zo onschuldig uit!!!
|
Vr | Za | Zo | Ma | Di | Wo | Do
Donderdag 23 augustus 2007 - dag 47 5.00 uur. Weer zet ik resoluut de babyfoon uit. Om 6.00 uur gaat mijn wekker. Ik zet de babyfoon weer aan. Diepe stilte. OK! Ronja doet buiten een GROTE plas, dat zat haar waarschijnlijk dwars. Knap dat ze dat wist op te houden.
Spetsenkoppel Weer laat ik Ronja en Kari samen uit aan de riem. Ik kom Paul tegen op de terugweg van zijn rondje met Josch. Hij smelt helemaal als hij dat koppel zo ziet: die spitsoren bij elkaar. Ook ik vind het een prachtig gezicht, heel wat en half wat. Ze lopen vanochtend al ietsje netter dan gisteren. Waarschijnlijk een combinatie van mijn eigen handigheid (al blijft twee vrij lange riemen een crime) en wat leereffect bij de hondjes van gisteren. In ieder geval ben ik trots op ze.
En dan ook doodse stilte, buiten de werklieden die buiten een schuurtje aan het verbouwen zijn en de buurman in zijn keuken. Knappe pup. Weer haalt Paul haar eruit als hij geschuifel in de bench hoort om zo het piepen voor te zijn.
Het vorige deel van Ronja's dagboek gaat over haar leventje in haar 14e levensweek.
En nu verder met Ronja's 16e week.
Foto's van Ronja en de anderen tijdens onze activiteiten
in DoghouseRock Foto's
|
Overzicht Ronja's dagboek |
|||
|
0-1 maanden
2 maanden
3 maanden
|
4 maanden
5 maanden
6 maanden
|
7 maanden
8 maanden
9 maanden
|
10 maanden
11 maanden
12 maanden
|
|
(V) = video  *** = Geen bericht |
|||
Vanochtend moet Paul naar kantoor. Ik maak mijn ontbijt klaar. Ondertussen speel ik ook politieagentje om zowel Kari als Joschka ervan te weerhouden om met Ronja te spelen. Anders is het contrast met de bench wel héél erg groot. Iets voor 8.30 uur stop ik Ronja in de bench. Deze keer blijf ik nog even zitten nadat ik haar erin heb gedaan om de bestanden van de laptop af te halen, maar vooral om iets meer rust voor haar te creëren. Ze begint echter al te piepen terwijl ik nog in de kamer zit. Toch ga ik maar gewoon naar boven met mijn ontbijt, wel enigszins somber over de vooruitzichten.
Als ze 2 minuten stil is, laat ik haar uit de bench en neem haar mee naar buiten. Wil ze plassen? Nee. OK, maar je gaat terug in de bench. Uiteraard begint ze weer te knerpen, dat had ik niet anders verwacht. Als ze weer 2 minuten stil is, laat ik haar weer uit de bench, weer mee naar buiten. Plassen? Ja, een heel kleintje. Voor mij in ieder geval de informatie dat het daar niet aan lag. Weer terug in de bench, deze keer met wat lekkers omdat ze buiten iets gedaan heeft (of die boodschap overkomt betwijfel ik eerlijk gezegd). Na weer een knerpconcert is ze vervolgens zo’n uur stil. Tot Paul belt om te informeren hoe het gaat. Tja, net als ik ophang begint ze te piepen en even later weer te knerpen. Jammer dan, ik negeer haar. Na ongeveer een half uur besluit ze eindelijk om weer een paar minuten stil te vallen. Dan laat ik haar uit de bench, weer even mee naar buiten (niets) waarna ze weer naar de anderen mag. Ze gaat direct uitgebreid spelen.
